…για την «λογιστική» της ζωής

Είχα κάνει ένα τρομαχτικό λάθος. Είχα μετατρέψει την ελπίδα σε προσδοκία και είχα καταθέσει το μυαλό μου σε τράπεζα αντιφατικών μηνυμάτων. Όσο αργείς να κατανοήσεις το λάθος σου, τόσο περισσότερο το υπερασπίζεις. Συνεχίζεις να το τροφοδοτείς με ζωή προσδοκώντας σε ένα τελικό κέρδος που θα καλύπτει –τουλάχιστον- το κόστος. Στο μεταξύ, επειδή τα έσοδα είναι μικρά και τα έξοδα μεγάλα, συνεχίζεις να δανείζεσαι από εδώ και από εκεί.

Όταν πέθανε η γιαγιά μου, ο παππούς μου βλέποντας τις κόρες να θρηνούν για μέρες πολλές, τις έβαλε να του φτιάξουν έναν καφέ, άναψε ένα τσιγάρο Άρωμα φίλτρο κασετίνα και τους είπε. «Αρκετά θρηνήσατε. Είχε πολλά καλά η μακαρίτισσα, Θεός σχωρέστην . Η ζωή προχωράει όμως. Ήρθε η ώρα να θυμηθείτε και τα στραβά της».

…για ένα «ιστορικό» χάδι

Πόσος χρόνος χρειάζεται για να ανατραφεί η νέα Ιστορία και ποια γεγονότα είναι ικανά να αποτελέσουν τα θρεπτικά συστατικά; Ποιο ιστορικό παρελθόν μπορεί να δώσει εγγυήσεις για ένα ιστορικό μέλλον; Πόσο απέχει  η προϊστορία μας;

Είναι περίεργο, αλλά σε αυτά  τα ερωτήματα περιπλανήθηκε η σκέψη μου, παρατηρώντας την μητέρα που θήλαζε το μωρό της λίγα μέτρα μακριά. Το κατάλευκο στήθος και το πρόσωπο του παιδιού έλαμπαν στον μεσημεριανό ήλιο.

Η εφημερίδα μου ανέλυε αριθμούς και  δηλώσεις χαϊδεύοντας τα σημεία μιας άσχημης πραγματικότητας, καθώς μπροστά μου τα κύτταρα μιας νέας πολλαπλασιάζονταν αθόρυβα.

Ένα ζευγαράκι διέσχισε το μονοπάτι και αγκαλιάστηκε στο απέναντι παγκάκι. Το χέρι του νέου άνδρα γλίστρησε κάτω από το ελαφρύ ρούχο της νέας γυναίκας αναζητώντας το μητρικό σημείο της ερωτικής τους ιστορίας.

…για την «ακινησία»

Μερικές φορές νιώθουμε κουρασμένοι, όχι από αυτά που γίνονται αλλά από αυτά που δεν γίνονται. Ίσως μας φταίει ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι και αυτό δεν συμβαίνει. Ίσως πάλι δεν περιμένουμε να συμβεί κάτι, αλλά νιώθουμε κουρασμένοι από την ζωή που δεν κινείται. Στην πραγματικότητα ακόμα και αν εμείς είμαστε «ακίνητοι» η ζωή κινείται σε σχέση με μας. «Η κίνηση είναι σχετική». Θυμάστε που μας το μάθαιναν στο σχολείο; Συμβαίνει να νιώθουμε κάποιον «ακίνητο» στη θέση του. Ούτε μας πλησιάζει ούτε απομακρύνεται. Μπορεί να είναι έτσι , μπορεί όμως να τον ακολουθούμε ή να μας ακολουθεί με την ίδια ταχύτητα και η απόστασή μας να είναι σταθερή. Ίσως να πρέπει να επιβραδύνουμε ή να επιταχύνουμε. Τι από τα δύο όμως; Ποιος ακολουθεί ποιόν;

…για 3,14νεύματα

Σας έχει μπερδέψει ποτέ ένα νεύμα; Εννοώ το πνεύμα ενός νεύματος που δεν λέει «φύγε» «έλα» «σώπα» «μίλα».

Μέχρι την μοιραία μου συνάντηση σκεφτόμουν πως αν τα νεύματα ήταν αριθμοί , θα ήταν ακέραιοι θετικοί ή αρνητικοί. Το τρίτο νεύμα της κυρίας όμως ήταν άρρητο. Θέλω να πω πως όσο το ανέλυα, τόσο περισσότερο ανακάλυπτα άλλες λεπτότερες πτυχές, σαν άπειρα δεκαδικά ψηφία που αυξάνουν την ακρίβεια και την περιέργεια για το επόμενο ψηφίο που ελπίζεις να είναι το τελευταίο.

Κάποια στιγμή σταματάς τους υπολογισμούς αγνοώντας τα υπόλοιπα ψηφία. Η τέχνη της προσέγγισης έχει ρίσκο , απαιτεί σιγουριά και αυτοεκτίμηση αλλά κινδυνεύει από την υπερεκτίμηση και την υποτίμηση.

Επιτέλους κατέληξα σε ένα συμπέρασμα και αποφάσισα να την προσεγγίσω. Η γυναίκα όμως είχε γίνει φάντασμα.

… για την υπογονιμότητα

Το παιδί «ήρθε» τελικά. Θα ήμαστε γονείς για την υπόλοιπη ζωή μας αλλά δεν θα ήμαστε ζευγάρι, άνδρας και γυναίκα, ποτέ πια.

Η αρσενική και θηλυκή ερωτική φύση μαράζωσαν κάτω από τις εντολές των γιατρών «Την Δευτέρα το πρωί πρέπει να έρθετε σε επαφή και μετά όσο το δυνατό γρηγορότερα εδώ».

Αμέτρητες και «ακριβές» από κάθε άποψη εξετάσεις και επεμβάσεις , κυριολεκτικά και μεταφορικά , για να ανακαλυφθεί η αιτία της υπογονιμότητας.

Ιδιωτικά νοσοκομεία, ιδιωτικοί γιατροί, και μη ιδιωτικό «κρεβάτι». «Έρωτας» με ανταμοιβή την «τεκνοποίηση».

Όταν μας αφαίρεσαν κάθε ελπίδα αποφασίσαμε να πάμε στο «Αλεξάνδρα». Συζητήσαμε με τους γιατρούς αρκετή ώρα πίνοντας καφέ και τρώγοντας κρουασάν. Μας πρότειναν τρεις μήνες «διακοπές» από το «πρόβλημα». Όταν ξαναπήγαμε ήταν για να διαγνώσουν την «ανέλπιστη» εγκυμοσύνη.

… για ένα σαλιγκάρι

Είδα ένα σαλιγκάρι σήμερα. Μεγάλο, ζωντανό, σκαρφάλωνε ιδρωμένο στην πόρτα του αυτοκινήτου μου. Πρώτη αντίδραση,  να ψάξω το κινητό,  να το φωτογραφίσω. Δεύτερη αντίδραση, να νιώσω τελείως ηλίθιος για την πρώτη.

Νομίζω αυτό το κατάλαβε ο σαλίγκαρος γιατί κούνησε ειρωνικά τις κεραίες του. Υποθέτω ότι κάναμε την ίδια σκέψη «Που ήταν κρυμμένος  αυτός;».

Μα, για στάσου, απ’ ότι θυμάμαι,  στην «εξοχή»,  τι έξοχη λέξη, τα σαλιγκάρια βγαίνουν μετά την βροχή άρα, προφανής αλλά έξοχος συλλογισμός, κάπου κοντά θα έπρεπε να υπάρχει ένα αθέατο κομμάτι εξοχής. Με δεδομένη την μικρή ταχύτητα του σαλίγκαρου και την χρονική διάρκεια της βροχής θα έπρεπε να είναι πολύ κοντά μου, σχεδόν δίπλα μου.

Μα βέβαια!  Είχα παρκάρει δίπλα στο χωράφι μερικά μέτρα πιο μακριά από το σπίτι μου.