Υπάρχει ,ακόμα και σήμερα, μια λέξη που δε μπορώ να προφέρω σωστά. Για την ακρίβεια είναι όλες οι λέξεις που περιέχουν την συλλαβή «λια» η οποία από το στόμα ακούγεται σαν «για».
Κάποτε καθώς έψαχνα στις αίθουσες για να βρω τα γυαλιά μου στο διάλειμμα μεταξύ δύο μαθημάτων μονολογώντας και επαναλαμβάνοντας «γυαγιά; γυαγιά;» ένας μαθητής με άκουσε και ρώτησε χαμογελώντας κοροϊδευτικά «κύριε χάσατε την γιαγιά σας και την ψάχνετε στις αίθουσες;»
Ντράπηκα λίγο είναι η αλήθεια και πήγα να απαντήσω «όχι τα γιαγιά μου ψάχνω» αλλά την τελευταία στιγμή το έσωσα , ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα και απάντησα «και την γιαγιάκα μου έχω χάσει πριν χρόνια και τα γυαλάκια μου έχω χάσει εδώ και ώρα». Έτσι, με δύο υποκοριστικά αποκαλύφθηκε τελικά το κουσουράκι μου.