… σημαδεμένες

Είναι μερικοί άνθρωποι που σε κάποιες στιγμές ( ή μερικές φορές που όλοι οι άνθρωποι;) λένε « Αν κάνω αυτό που θέλω είναι σαν να ακυρώνω όλη τη προηγούμενη ζωή μου». Μα  ακυρώνεται το παρελθόν; Όχι. Το μέλλον, μάλιστα, μπορεί να ακυρωθεί, πολλές φορές. Κάθε μέρα μπορεί να ακυρώνει την επόμενη και να επικυρώνει την προηγούμενη, για πάντα.

Η αλήθεια είναι πως αν τολμήσεις, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από όσο φοβόσουν ότι θα είναι, αλλά υπάρχει μια διαφορά. Είναι πολύ πιο δύσκολο να  παλεύεις  με τις σκέψεις, με τον φόβο αυτού που ενδεχόμενα «θα συμβεί», απ’ όσο είναι να παλεύεις με αυτό που «είναι» και «γίνεται». Κάθε πάλη αφήνει τα σημάδια της. Το θέμα είναι να μην ζήσεις αναγκασμένος να τα κρύβεις.

…για να βγάλεις μυαλό

Γύρω από τον αντίπαλο μαζεύονται εχθροί. Το ξεχνάω συνέχεια αυτό. Αν δεν το καταλάβω έγκαιρα, αν θεωρήσω τους δεύτερους, συμπαίκτες των πρώτων, κινδυνεύω. Ο παππούς ο Μπαλής έλεγε πως «ο αντίπαλός πανηγυρίζει για την νίκη του ενώ ο εχθρός για την ήττα σου«.

Περνούσε πολλές ώρες στο καφενείο κάθε μέρα. Συνήθως δεν έπαιζε χαρτιά, μόνο έβλεπε, συζητούσε, έκλεινε δουλειές. Όταν αποφάσιζε να πιάσει την τράπουλα, φρόντιζε να χάνει ή να κερδίζει κάποιο μικροποσό. «Το πολύ πολύ μισό μεροκάματο».

Όσο κρατούσε το παιχνίδι, παρατηρούσε τις φευγαλέες ματιές των θεατών το ίδιο καλά με τα φύλλα που πέρναγαν. Στο τέλος της παρτίδας ήξερε από ποιους έπρεπε να φυλάγεται. «Δε μπορώ να μπω στο μυαλό των ανθρώπων. Μπορώ όμως να τους κάνω να το βγάλουν».

…περί «φόβου Θεού» και «φόβου ζωής»

Τελικά που κατοικεί ο Θεός; Που «δοκιμάζεται» η σάρκα και το πνεύμα των ανθρώπων; Πόσο πιο κοντά στον Θεό είναι ένας μοναχός κλεισμένος στο κελί του, από τον άνθρωπο που κάθε νύχτα πασχίζει να απαλύνει τον κάματο της προηγούμενης μέρας για να αντιμετωπίσει την επόμενη;

Τι είδους πνευματικότητα είναι αυτή που αναπαύεται σε απαντήσεις και «αλήθειες» ιερών γραφών, που «ανταλλάσσει» τον φόβο και την αγωνία των ερωτήσεων της αληθινής ζωής με τον «φόβο του Θεού»;

Πνευματικός άνθρωπος είναι άραγε ο μοναχός που ξυπνάει το πρωί στην γαλήνη του μοναστηριού για να επιτελέσει την θεία λειτουργία στον οίκο του Θεού και να αντικρύσει την έξοχη θέα του μοναστηριού, ή αυτός που ανοίγει κάθε πρωί τα μάτια για να λάβει μέρος στην λειτουργία της πραγματικής ζωής;

…για μια ευχή

Λένε ψέματα πως ο παλιός ο χρόνος φεύγει.

Και να τον διώξεις, δεν το κουνάει ρούπι.

Ούτε δίνει την θέση του στον καινούργιο, αυτός έχει την δική του.

Μένει στο στασίδι του, πιστός στην λειτουργία της ζωής, ψιθυρίζοντας στον επόμενο κάθε συμφωνία που κλείσαμε μαζί του, κάθε μυστικό που του εμπιστευτήκαμε, κάθε υπόσχεσή μας φανερή ή ανείπωτη.

Τα κύτταρα του χρόνου είναι οι στιγμές, δεν είναι οι αριθμοί.

Κι αν αγαπά την πρόσθεση και την αφαίρεση, τον πολλαπλασιασμό ή την διαίρεση, μη σας γελάει.

Σαν γλύπτης, αφαιρώντας την «πρώτη ύλη», σχηματίζει τις μορφές, τις λειαίνει ή τις αγριεύει, τους χαρίζει κίνηση και συγκίνηση.

Δεν έχω λοιπόν καλύτερη ευχή για όλους από αυτή:

Είθε ο χρόνος να μας σμιλεύει όμορφα καθώς μας «αφαιρεί».

…για έναν κόκκινο φιόγκο

Ο προορισμός μιας κόκκινης μεταξωτής κορδέλας είναι να γίνει ένας μεγάλος όμορφος φιόγκος.

Αυτός είναι. Πάει και τελείωσε.

Και όποιος δεν το καταλαβαίνει, πα να πει πως ποτέ δεν στόλισε το δώρο του μια κόκκινη λαμπερή κορδέλα δεμένη σταυρωτά.

Και τι έγινε αν το πανάκριβο δώρο έχει τρία χρόνια εγγύηση; Κόκκινο φιόγκο έχει; Δεν έχει.

Τι να την κάνω την πολύχρονη εγγύηση αν δεν έχω την εγγύηση της στιγμής; Γιατί αυτό είναι ένας κόκκινος φιόγκος.

Την στιγμή που πιάνεις απαλά τις δύο άκρες και τις τραβάς αργά, ο φιόγκος λύνεται και είναι δικός σου.

Όπως όταν αφαιρείς το τελευταίο της ρούχο. Τα βλέμματα διασταυρώνονται στο στήθος της, τα δάχτυλα υποκύπτουν στα μάτια της και η κορδέλα ολοκληρώνει ακίνητη την τελευταία φιγούρα επί σκηνής.

…για μια βοκαμβίλια

Αγόρασα μια βοκαμβίλια. Την έβαλα στη γωνιά της βεράντας, εκεί που έχω το τραπεζάκι με τις δύο πολυθρόνες. Μέρα με τη μέρα ρίχνει τα λουλούδια της. Μήπως διαμαρτύρεται σιωπηλά; Νιώθω ότι μαραζώνει. Τι να κάνω; Να την αφήσω ελεύθερη; Δε ξέρω. Θα είναι;

Αν «αφήσεις» κάποιον ελεύθερο ελευθερώνεται πραγματικά ή αφήνει πίσω του εκείνο το κομμάτι ελευθερίας που περιέχει τον πόνο της προσπάθειας για να κατακτηθεί; Άλλο αποκτώ (με κάποιο αντάλλαγμα) άλλο κατακτώ.

Θα της αλλάξω γλάστρα. Αυτό θα κάνω. Και θα την βάλω δίπλα σε μικρότερα φυτά. Να της ανεβάσω την ψυχολογία. Δεν είναι ψηλομύτα ούτε εγωκεντρική. Είναι από καλή πάστα. Θα νιώθει μεγαλύτερη και θα τα προστατεύει. Θα αποκτήσει ένα σκοπό ένα λόγο ύπαρξης, έναν ρόλο. Και οι άνθρωποι αυτό κάνουν.

…για ένα «ιστορικό» χάδι

Πόσος χρόνος χρειάζεται για να ανατραφεί η νέα Ιστορία και ποια γεγονότα είναι ικανά να αποτελέσουν τα θρεπτικά συστατικά; Ποιο ιστορικό παρελθόν μπορεί να δώσει εγγυήσεις για ένα ιστορικό μέλλον; Πόσο απέχει  η προϊστορία μας;

Είναι περίεργο, αλλά σε αυτά  τα ερωτήματα περιπλανήθηκε η σκέψη μου, παρατηρώντας την μητέρα που θήλαζε το μωρό της λίγα μέτρα μακριά. Το κατάλευκο στήθος και το πρόσωπο του παιδιού έλαμπαν στον μεσημεριανό ήλιο.

Η εφημερίδα μου ανέλυε αριθμούς και  δηλώσεις χαϊδεύοντας τα σημεία μιας άσχημης πραγματικότητας, καθώς μπροστά μου τα κύτταρα μιας νέας πολλαπλασιάζονταν αθόρυβα.

Ένα ζευγαράκι διέσχισε το μονοπάτι και αγκαλιάστηκε στο απέναντι παγκάκι. Το χέρι του νέου άνδρα γλίστρησε κάτω από το ελαφρύ ρούχο της νέας γυναίκας αναζητώντας το μητρικό σημείο της ερωτικής τους ιστορίας.

…για την «ακινησία»

Μερικές φορές νιώθουμε κουρασμένοι, όχι από αυτά που γίνονται αλλά από αυτά που δεν γίνονται. Ίσως μας φταίει ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι και αυτό δεν συμβαίνει. Ίσως πάλι δεν περιμένουμε να συμβεί κάτι, αλλά νιώθουμε κουρασμένοι από την ζωή που δεν κινείται. Στην πραγματικότητα ακόμα και αν εμείς είμαστε «ακίνητοι» η ζωή κινείται σε σχέση με μας. «Η κίνηση είναι σχετική». Θυμάστε που μας το μάθαιναν στο σχολείο; Συμβαίνει να νιώθουμε κάποιον «ακίνητο» στη θέση του. Ούτε μας πλησιάζει ούτε απομακρύνεται. Μπορεί να είναι έτσι , μπορεί όμως να τον ακολουθούμε ή να μας ακολουθεί με την ίδια ταχύτητα και η απόστασή μας να είναι σταθερή. Ίσως να πρέπει να επιβραδύνουμε ή να επιταχύνουμε. Τι από τα δύο όμως; Ποιος ακολουθεί ποιόν;

… για ένα σαλιγκάρι

Είδα ένα σαλιγκάρι σήμερα. Μεγάλο, ζωντανό, σκαρφάλωνε ιδρωμένο στην πόρτα του αυτοκινήτου μου. Πρώτη αντίδραση,  να ψάξω το κινητό,  να το φωτογραφίσω. Δεύτερη αντίδραση, να νιώσω τελείως ηλίθιος για την πρώτη.

Νομίζω αυτό το κατάλαβε ο σαλίγκαρος γιατί κούνησε ειρωνικά τις κεραίες του. Υποθέτω ότι κάναμε την ίδια σκέψη «Που ήταν κρυμμένος  αυτός;».

Μα, για στάσου, απ’ ότι θυμάμαι,  στην «εξοχή»,  τι έξοχη λέξη, τα σαλιγκάρια βγαίνουν μετά την βροχή άρα, προφανής αλλά έξοχος συλλογισμός, κάπου κοντά θα έπρεπε να υπάρχει ένα αθέατο κομμάτι εξοχής. Με δεδομένη την μικρή ταχύτητα του σαλίγκαρου και την χρονική διάρκεια της βροχής θα έπρεπε να είναι πολύ κοντά μου, σχεδόν δίπλα μου.

Μα βέβαια!  Είχα παρκάρει δίπλα στο χωράφι μερικά μέτρα πιο μακριά από το σπίτι μου.