…για το άσπρο της κιμωλίας

Τώραγια κλωθογυρνάς, αλυχτάς σα σκυλί δίβουλο, φευγάτο κι άφευγο μαζί. Όταν ήπρεπε να ονοματίσεις τ’ αδικο, καμωνόσουν τον άξερτο.

Τότενες ηξεύραμε δυο. Τώρα  ξεύρει ούλ’ η μεριά, πως  άφηκες να τη γεράσ’ η φυλακή. Σκιάχτηκες να μολοήσεις πω σα φαρμάκεψαν τον άντρα της, την είχες στο κρεβάτι σου τανάσκελα.

Κι ήπεσε το φταίξιμο πάνου της.

Ήκουγα ολονυχτίς που σκούζατε, βογκούσατε… Ηγώ αύπνωτος, άνιωτος, δερόμουν, να σβήκει η φλόγα στα σκέλια μου.

Το μούγκωσα. Το μασα το ψέμα σου, τ’ αδέλφωσα.

Την είδα ψες. Άσπρο της κιμωλίας η τρίχα  της.

«Δεκαπέντε χρόνια αδικίας Γιάγκο». Έτσιδά μωπε.

«Πε τ’ αδελφού σου να μη με σκιάζεται. Τη ψυχή του την άλαλη να σκιάζεται. Το δίκιο πε του, φευγάτο είναι · κιμωλία. Μα τ’ άδικο μελάνι άφευγο».

…προσευχόμενες

Ευχαριστώ την stardustia για την «χειρογραφική» πρόσκληση

…για το παρελθόν

Νομίζεις ότι το παρελθόν δεν αλλάζει; Γελιέσαι. Αλλάζει κάθε στιγμή, επιμηκύνεται μέρα με τη μέρα, όλο και πιο πολύ, τόσο, που δεν χωράει στο μυαλό σου και αναδιπλώνεται για να χωρέσει. Λες «ξέχασα» και εννοείς «δεν θυμάμαι».

Ξεγελιέσαι απολογούμενος: «ότι έγινε, έγινε, δεν μπορεί να αλλάξει» και εναποθέτεις τις ελπίδες σου στο μέλλον, ενώ είναι ξεκάθαρο πως το μόνο που μεταβάλλεται είναι το παρελθόν αφού εκεί συσσωρεύεται κάθε βιωμένη στιγμή.

Το παρελθόν σου έχει την ίδια ηλικία με σένα, μεγαλώνει, πολλαπλασιάζεται. Ακόμα και αν αυτοαντιγράφεται σαν εγωιστικό γονίδιο, δεν καταργείται, αλλάζει μορφή σαν κορίτσι που γίνεται γυναίκα σαν ζωγραφιά που γεμίζει γραμμές, σχήματα, χρώματα.

Αν ζωή διαλέγει σχήματα, εσύ διάλεξε τα χρώματα και, όταν το κίτρινο βγάζει μάτι βάλε δίπλα του λίγο πορτοκαλί.

στους φίλους αυτού του blog