… για αποποιήσεις

Μου λέει προχθές το βράδυ ο Στιφάδος (ο κούνελός μου)

-Αφεντικό, φτου η σε ματιάξω πολύ ευτυχισμένο σε βλέπω τελευταία.

-Και είναι κακό αυτό Στιφάδο;

-Όχι, αφεντικό, καλό είναι, μόνο να κάνεις οικονομία, να φυλάξεις και λίγη ευτυχία για τα γεράματα. Ο ανθρωπος γεννιέται με πεπερασμένα αποθέματα ευτυχίας.

-Ποιο βιβλίο αμπελοφιλοσοφίας  έφαγες τελευταία Στιφάδο;

-Τα φαντάσματα δεν τρώνε βιβλία αφεντικό. Πάντως, να ξέρεις, επειδή εμένα με «έφυγαν» πριν την ώρα μου σου έχω αφήσει κληρονομιά τα αποθέματα ευτυχίας που δεν πρόλαβα να χρησιμοποιήσω.

-Ευχαριστώ

-Βέβαια μαζί με αυτά θα κληρονομήσεις και τις υποχρεώσεις μου

-Σε ποιον χρωστάς;

-Στον μανάβη και στο περίπτερο.

-Αν είναι πολλά να κάνω αποποιηση κληρονομιάς

-Εξαρτάται. Ποιο είνα το όριο υποχρεωσεων που οδηγεί τους ανθρώπους  στην αποποίηση της ευτυχίας;

…για λαγούμια διαφυγής

Ηταν η εποχή που ο Στιφάδος είχε αποκτήσει την μανία να σκάβει λαγούμια στον κοινόχρηστο κήπο που ο ιδιοκτήτης του οικήματος είχε παραχωρήσει ευγενικά  για να παίρνει ο κούνελος τον αέρα του. Στις λιακάδες το σπίτι μας γεμιζε χώματα και τις βροχερές ημέρες με λάσπες και ίχνη από κουνελοπόδαρα.

Την πρώτη και τελευταία φορά που του έκανα παρατήρηση, Στιφάδο κόφτο βαρέθηκα να καθαρίζω το εργοτάξιό σου τι σε έχει πιάσει, μου απάντησε πως πνίγεται κλεισμένος σε ένα διακοσμημένο οικόπεδο και προσπαθεί να διερύνει τον ζωτικό του χωρο και να μην τολμήσω να τον καθησυχάσω πως εντάξει θα τον βγάλω βόλτα την Κυριακή γιατί θα είναι ψέματα και πως τα ψέματα είναι και αυτά λαγούμια μόνο που τα μπάζα τους είναι ακατάλληλα για ανακύκλωση.

 

…για το σχήμα του χρόνου

Παραμονές πρωτοχρονιάς με επισκέπτεται το πνεύμα του κούνελού μου του Στιφάδου για τα χρόνια πολλά. Αυτή τη φορά όμως εμφανίστηκε με απορίες.

Αφεντικό εσύ που έχεις φάει τόσα βιβλία με τα γυαλιά πρεσβυωπίας θέλω να μου λύσεις μια απορία.

Λέγε Στιφάδο.

Το θέμα μου αφεντικό είναι  τι σχήμα έχει ο χρόνος.  Οι φυσικοί εδώ στον παράδεισο λένε πως μοιάζει με βέλος, οι  μαθηματικοί λένε κάτι ακαταλαβίστικα για γεωμετρικούς τόπους ,υποθέτω χλοερούς,  και μισός  ποιητής που το υπόλοιπο μισό του από τη μέση και κάτω βρίσκεται στην κόλαση, απαγγέλλει πως αφού ο χρόνος κυλάει είναι στρογγυλός όπως  η ρόδα του φορτηγού που τον έκοψε στα δύο.

Ως τι θέλεις να σου απαντήσω;

Ως μεσήλικας.

Τότε έχει το σχήμα τεντωμένου τόξου που σε σημαδεύει Στιφάδο.

…με καρότα και κανάλια

-Αφεντικό να ψηφίσεις Ναι

-Στιφάδο φύγε από το όνειρό μου.

-Άμα δε ψηφίσεις Ναι θα σε κάνω να χάσεις τον ύπνο σου.

-Κούνελε είσαι ένα τρωκτικό, και ένας τιποτένιος εκβιαστής. Αλλά να σου πω κάτι; Δε με φοβίζεις γιατί είσαι πεθαμένος που το παίζει νεκροζώντανος.

-Τέλος πάντων αφεντικό, αν σε ρωτήσει ο διάολος πες οτι πέρασα και σε τρομοκράτησα αλλιώς θα χάσω τα καρότα μου. Τώρα φεύγω, έχω να τρομάξω πολλούς μέχρι το ξημέρωμα.

-Βραδινή βάρδια έχεις;

-Όχι αλλά η τρομοκρατία πιάνει μόνο στους κοιμισμένους. Φεύγω, άντε γεια.

-Στάσου ρε, πόσα καρότα σου δίνει ο διάολος για να τρομοκρατείς τον κόσμο;

-Δύο καρότα για κάθε τρομάρα που δίνω στους κοιμσμένους, αλλά το ένα το δίνω στο συνεταιρικό κανάλι για κάθε ξύπνιο που αποκοιμίζει.

…με τον Στιφάδο

Ένα βράδυ, ο Στιφάδος ο κούνελός μου, ήρθε και κάθισε δίπλα μου πάνω στο τηλεκοντρόλ και έκλεισε την τηλεόραση.

«Αφεντικό θέλεις να μιλάμε;»

«Και η τηλεόραση σε τι σε ενοχλεί;»

«Ήθελα να είμαστε οι δυο μας»

«Εντάξει, άντε, μιλάμε.»

«Λοιπόν; Πως πήγε το μάθημα σήμερα;»

«Καλά»

«Δε βαριέσαι κάθε χρόνο να λες τα ίδια;»

«Όχι Στιφάδο, γιατί τα λέω σε διαφορετικούς μαθητές»

«Τότε στις  γυναίκες που έρχονται σπίτι μας γιατί δε λες τα ίδια πράγματα;»

«Δεν υπάρχει διδακτέα ύλη στην περίπτωση αυτή Στιφάδο, ούτε εξετάσεις»

«Και τότε γιατί όλες φεύγουν στο τέλος της σχολικής χρονιάς;»

«Δε συμβαίνει συνέχεια αυτό»

«Ναι σωστά, μερικές μας παρατάνε στο πρώτο τρίμηνο»

«Φοβάσαι μη μας φάει η μοναξιά Στιφάδο;»

«Αμ δε φοβάμαι τη μοναξιά αφεντικό, την ερημιά φοβάμαι».

 

…για την διαλεκτική του Στιφάδου.

«Αφεντικό, γιατί εσύ τρως στο τραπέζι ενώ εγώ τρώω στο πάτωμα;» με είχε ρωτήσει μια Κυριακή μεσημέρι ο Στιφάδος ο κούνελός μου.

«Γιατί Στιφάδο μου  στη ζωή υπάρχουν πράγματα που γίνονται και πράγματα που δεν γίνονται.»

«Εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω μόνο πως υπάρχουν πράγματα που τρώγονται και πράγματα που δεν τρώγονται. Όπως αυτό το πράγμα που μου έδωσες να φάω.»

«Τρώγεται ή δεν τρώγεται;»

«Είναι λίγο!»

«Θα συζητήσουμε για την ποσότητα ή για την ποιότητα;»

«Στο βιβλίο που έφαγα χθες έγραφε πως οι ποσοτικές αλλαγές οδηγούν σε ποιοτικές.»

«Σου δίνω το λίγο για να ονειρεύεσαι το πολύ.»

«Αυτό πιάνει στις γκόμενες και στις εκλογές, όχι στα κουνέλια.»

«Έφαγες και την Aυγή;»

«Μου έφτιαξε ο περιπτεράς ένα τοστάκι με  Ριζοσπάστη και Espresso».

 

123 λέξεις … λυπημένες

Τώρα τελευταία ο Στιφάδος (ο κούνελός μου) είχε γίνει πολύ φιλικός με τους ανθρώπους της αυλής, τους εμπιστευόταν, έτρεχε κοντά τους, όχι μόνο για να τον ταΐσουν, αλλά έτσι, για την παρέα, για το παιχνίδι.

Από προχθές που γύρισα δεν τον έχω δει. Έψαξα όλες τις γωνιές του κήπου μήπως μου κρατάει μούτρα επειδή έφυγα και δεν τον πήρα μαζί μου. Πουθενά ο Στιφάδος μου. Έχει εξαφανιστεί.

Κάποιος τον πήρε. Αποκλείεται να το έσκασε. Δεν έβγαινε ποτέ από τη αυλόπορτα. Ούτε οι γάτες τον έφαγαν. Τα πήγαινε πολύ καλά μαζί τους, και με όλα τα ζωάκια της αυλής.

Ποιο ζώο τον έκλεψε; Και τι τον έκανε; Τον έκλεισε σε κάποιο κλουβί ή σε κάποια χύτρα; Το ίδιο είναι. Στο λαιμό να του κάτσει.

 

123 λέξεις…μοιρασμένες

Ο Στιφάδος –ο κούνελός μου- έχει ένα κακό και ένα καλό. Το κακό είναι ότι καταβροχθίζει τα βιβλία μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το καλό είναι ότι δεν τρώει δεύτερη φορά το ίδιο βιβλίο.
Η πίεση μου έχει πληρώσει ακριβά την ικανότητά του  να θυμάται κάθε σελίδα που έχει φάει. Μερικές φορές η κουβέντα μαζί να καταλήγει στο πιεσόμετρο.
Προχθές όμως τρόμαξε. Κάθε τόσο ερχόταν στο δωμάτιο.
-Έπεσε η πίεση αφεντικό;
-Όχι.
-Για ξαναμέτρα.
-Στιφάδο αν σε νοιάζει η υγεία μου κοίτα να μη κάνεις τον έξυπνο και τον ξερόλα.
-Γιατί το βλέπεις ανταγωνιστικά ρε αφεντικό; Εσύ νομίζεις ότι θέλω να σε κάνω με τα κρεμμυδάκια όπως με απειλείς, ενώ εγώ το μόνο που θέλω είναι αυτά που ξέρω να τα μοιράζομαι μαζί σου.

…αρσενικές

Ο καιρός δείχνει να κρατάει. Ουρανός και θάλασσα συμφωνούν. Αλλά εμείς δε φοβόμαστε. Έτσι Νώντα; Έτσι Στιφάδο; Κούραση νιώθουμε μόνο. Το έχει αυτό το καλό η κούραση -παραμερίζει το φόβο.

Γιατί λέει το μυαλό στο υπόλοιπο σώμα: αφού εσύ δε μπορείς, αναλαμβάνω εγώ, μη φοβάσαι. Και το σώμα κάνει πως δε φοβάται. Γίνεται και το ανάποδο. Πήγαινε ‘λα.

-Αφεντικό αφού η φουρτούνα με ζαλίζει γιατί μπήκαμε στο καράβι;
-Δεν είμαι εγώ το αφεντικό σου. Ο Νώντας είμαι. Από τη ζαλάδα αλλού πατάς κι αλλού βλέπεις.
-Γιατί είσαι καλύτερος; Άλλη νότα πατάς και άλλη παίζεις. Που είναι το αφεντικό μου; Ζαλίζομαι και φοβάμαι.
-Στο κατάστρωμα.
-Δε φοβάται;
-Τι να φοβηθεί ρε; Άντρας είναι. Εσύ δεν είσαι άντρας;
-Όχι ρε δεν είμαι άντρας. Είμαι αρσενικό.

…και ένας κούκος

-Έρχεται η άνοιξη αφεντικό φώναξε όλο χαρά ο Στιφάδος ( ο κούνελός μου) πετώντας το πανωφόρι του.
-Πας καλά; Πως σου ήρθε; Ακόμα φθινόπωρο έχουμε.
-Ήρθε ένας κούκος στον κήπο.
-Σύνελθε Στιφάδο. Αφού το έχουμε πει. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.
-Ναι καλά! Εξαιρείται όμως η Σούλα ε;
-Τι σχέση έχει η Σούλα τώρα;
-Έχει, έχει. Όποτε μπαίνει σπίτι, φωνάζει κούκου και αμέσως βγάζετε τα πανωφόρια σας, και μετά έχεις καλή διάθεση, με ταΐζεις , με πας βόλτα με το ποδήλατο, ξέρεις πόσο καιρό έχεις να με πας βόλτα; από το καλοκαίρι, που είχαμε πάει στο Σύνταγμα. Και χθες πήγες κρυφά και δεν με πήρες.
-Ψέματα. Ποιος το είπε;
-Ήσουν με δύο φίλους σου. Ο κούκος μου το είπε. Ήταν και αυτός.