…με περιφερόμενες «οικόνες»

Μου τελείωσαν οι ιστορίες ή χάθηκαν στη μετακόμιση;
Τα έχουν αυτά οι αλλαγές. Μαζεύεις τα πράγματά σου, τα τακτοποιείς σε κούτες, περιμένεις το φορτηγό κι ενώ τίποτα δεν έχεις ξεχάσει, είσαι βέβαιος πως κάτι έχεις χάσει.

«Για μέτρα κουτιά: Ένα, δύο, τρία … σαράντα οχτώ, σαράντα εννιά.  Παρά ένα πενήντα.»

Γράφω μια ιστορία.

«Ιστορία σε πενήντα λέξεις. Του Β.Ζ.

Οδός Κρήνης -το σπίτι κοντά στην αλάνα.
Οδός Χίου -στο ψιλικατζίδικο της Χαρίκλειας είχε και τηλέφωνο.
Οδός Χρυσοστόμου Σμύρνης απέναντι από το γήπεδο.
Οδός Σωκράτους.
Οδός Ανδριανουπόλεως κοντά στην παιδική χαρά.
Οδός Σολωμού –των συζύγων τα ιερά.
Οδός Φαναρακίου -μακριά απ’ όλα.
Οδός Σπετσών κοντά στις  μεγάλες αγάπες.
Οδός Αρκαδίου…»

Πενήντα.

Βάζω το χαρτί στην άδεια κούτα,  την κλείνω και την «ξεχνάω» στο δρόμο.

…επαναστατημένες

Παραμονή της μεγάλης απεργίας κοιμηθήκαμε στα γραφεία το κόμματος. Το πρωί έπρεπε να πάμε έξω από τα εργοστάσια, να πείσουμε τους εργάτες να απεργήσουν. Επαναστάτες της έκτης γυμνασίου ήμασταν τότε.

Χαράματα έξω από το εργοστάσιο σοκολάτας. Εκεί μ’ έστειλε το κόμμα, εκεί πήγα.

Βλέπω την θεία μου να πλησιάζει την πύλη του εργοστάσιου και τρέχω.
-Τι κάνεις εδώ Βασιλάκη πρωί πρωί; με προλαβαίνει.
-Θεία έχει απεργία. Δεν πρέπει να μπεις.
-Τι λες Βασιλάκη μου. Και που θα βρει λεφτά ο ξάδελφός σου να πάτε διακοπές το καλοκαίρι;

Πιο πολύ με πείραξε που μου χάιδεψε τα μαλλιά πριν περάσει την πύλη και χαθεί μέσα στο θαμπό επαναστατικό μου όνειρο.

-Που πας σύντροφε; μου φώναξε ο καθοδηγητής.
-Ο σύντροφος Βασιλάκης αναχωρεί για διακοπές, του απάντησα.

…από την «Λίμνη των Κύκλων»

Στις στροφές της Υλίκης υπήρχε μία καντίνα. Είχε και κάνα δυο τραπεζάκια κάτω από δυο καχεκτικά δεντράκια με θέα στην λίμνη. Μπορούσες να φας σάντουιτς με χωριάτικο λουκάνικο και μουστάρδα, να πιεις την μπύρα σου κουβεντιάζοντας για την στάθμη των νερών που κατέβαινε επικίνδυνα –«πέρυσι είχε πιο πολύ νερό». Αν ήσουν τυχερός και πετύχαινες τον μανάβη με το σκουριασμένο ντάτσουν έτρωγες και τα φρούτο σου.

Όταν «ταξιδεύω», το μυαλό μου κάνει πάντα μια στάση σε εκείνη τη καντίνα. Ξεμουδιάζει λίγο, χορταίνει και συνεχίζει. Η επόμενη στάση, ένα πάρκιν της Εθνικής οδού, κοντά στα Καμένα Βούρλα. Τα κορίτσια έχουν κουραστεί. Μόλις ανοίγω την πόρτα βάζουν δυνατά την μουσική και μεταμορφώνονται σε μικροσκοπικές μπαλαρίνες που με προσκαλούν επίμονα να τις συνοδέψω στην «Λίμνη των Κύκλων».