…χωρίς αντιπαροχή

Η Μαιρούλα γεννήθηκε όταν ήμασταν  δεκαοκτώ χρονών, όσο η μαμά της. Ήταν το πρώτο μωρό στη παρέα. Σήμερα είναι τριάντα χρονών. Ετοιμάζεται να παντρευτεί.

Ένα απόγευμα η «μπέμπα μας» είπε στη γιαγιά της «Άνοικθε τη πότα, έχεται ο Αλίλης». Ύστερα από λίγο χτύπησα το κουδούνι. «Είμαι ο Βασίλης».

Μεγάλωσε, πήγε στο ίδιο γυμνάσιο – λύκειο με τον «θείο» Βασίλη, στο ίδιο πανεπιστήμιο στην ίδια σχολή. Ένα καλοκαίρι δανείστηκε τον σκοτεινό του θάλαμο, ανακάλυψε τη φωτογραφία κι έφυγε στο Λονδίνο. Η μαμά αγόρασε ένα σκυλάκι.

Αντί για αστροφυσική η Μαιρούλα σπούδασε φωτογραφία . Προόδεψε, έκανε έκθεση, δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες της.

Το σκυλάκι της μαμάς πέθανε. Η Μαίρη γύρισε. Ο μπαμπάς της ανέθεσε την κατασκευή οικοδομών. Η μαμά της ανέθεσε να κατασκευάσει ένα εγγόνι. Όλα με αντιπαροχή.

 

…προς Πάτρα Πύργο Κυπαρισσία

Το φωτοτυπικό θα χαλάσει όπου να ‘ναι. Κάνει θόρυβο σαν παλιό οτομοτρίς. Μονότονο. Ταξιδιάρικο… «Πήρε τηλέφωνο ο εξάδελφός σας πάλι,είπα ότι λείπετε…» .

Δρομολόγιο Πειραιάς – Κυπαρισσία. Στο σταθμό Κορίνθου αγοράζουμε σταφύλια και σουβλάκια από πλανόδιους. Απαγορεύεται να κατέβω από το τρένο. Ούτε οι μικροπωλητές μπορούν να ανέβουν. Ο πατέρας μου με κρατάει καθώς σκύβω από το παράθυρο. Δίνω τα λεφτά, πιάνω το τσαμπί. Νιώθω ένα τράνταγμα… «Πρέπει να μιλήσετε επιτέλους…τόσα χρόνια πια…».

Το τρένο βγαίνει αργά απ’ το σταθμό. Ύστερα ο θόρυβος δυναμώνει. Τα χωράφια τρέχουν γρήγορα και γω νυστάζω… «Είστε καλά;»

Ξύπνα. Φτάσαμε.  Στο σταθμό περιμένει ο θείος και ο εξάδελφος. Φορτώνουμε τις βαλίτσες στο τρίκυκλο. Τρέμετε βατράχια έχουμε καινούργιες σφεντόνες. Η καρδιά μου χτυπάει σα τρελή. «Τρέμετε. Θα καλέσω ασθενοφόρο…»

…μια μυλόπετρα κι ένα κουλούρι

Το πρωί, μαζεύονταν στην μεγάλη μυλόπετρα τα γερόντια. Κάθονταν γύρω γύρω και κουβέντιαζαν για τον εμφύλιο που είχε μόλις αρχίσει. Το απόγευμα, ήταν η σειρά των γυναικών. Δεν ξέρουμε τι μιλούσαν.

«Κάθε βδομάδα με έστελναν στα Χανιά, να φέρω τον Ριζοσπάστη» – «Αν δεν τον βρεις, να φέρεις την Ελεύθερη Ελλάδα».

Τα γερόντια δεν ήξεραν να διαβάζουν. «Εγώ ήξερα. Καθόμουν στη μέση,στη γούβα της μυλόπετρας. Κράταγα μισό κουλούρι και διάβαζα». Γύρω γύρω κεφάλια στηριγμένα σε μαγκούρες.

Το μπαξίσι της μικρής Νίκης ήταν ένα κουλούρι. «Να. Πάρε και για το κουλουράκι σου». Δεν ήταν μακριά τα Χανιά. Μισή ώρα δρόμος. «Το μισό το έτρωγα στο δρόμο. Το άλλο μισό το κράταγα. Για τη νύχτα. Που άκουγα τις φωνές να ανεβαίνουν στο βουνό. Ήταν οι αντάρτες».

…υπό σκιάν

«Συστήματα σκίασης». Έτσι γράφει η ταμπέλα. Πλησιάζω να δω τι ακριβώς πουλάει το μαγαζί. Μάλιστα. Για κουρτινάδικο πρόκειται. Ο ιδιοκτήτης είναι άντρας, γύρω στα τριάντα. Αδύνατος, μεγάλα μάτια, αραιά μαλλιά. Αναρωτιέμαι τι δουλειά έκανε ο πατέρας του η ή τι δουλειά κάνει η γυναίκα του. Θα μπω. Μπαίνω.

Το μαγαζί είναι φτιαγμένο με γούστο. Ρωτάω τιμές, πιάνω κουβέντα. Απόφοιτος ΤΕΙ Διοίκησης επιχειρήσεων. «Παντρεμένος;» – «Παντρεμένος», «Παιδάκια;» – «Ένα. Κοριτσάκι». Αυτό, στη φωτογραφία, δίπλα στο ημερολόγιο του Πανιώνιου. Η γυναίκα του είναι δικηγόρος όπως ο πατέρας του. Μιλάμε λίγο για ποδόσφαιρο, «Πάρτε μια κάρτα…» παίρνω. Λευκή, λιτή, λιγόλογη.

Αλέξανδρος Π. Ηλιάδης.

Συστήματα σκίασης.

Μπαίνει μια  γυναίκα. Με συστήνει.  «Η γυναίκα μου» – «Χαίρω πολύ». Χαμόγελα.

Φεύγοντας τον ακούω να παλεύει με αθόρυβους μηχανισμούς επισκίασης.

…χωρίς κορνίζα

Με τοποθέτησε στον καναπέ. Κυριολεκτώ. Εγώ νόμιζα ότι με έβαλε να καθίσω αναπαυτικά. Μετά είδα το βλέμμα της να πηγαινοέρχεται από το πρόσωπό μου σε κάτι άλλο, δίπλα μου, έξω από το οπτικό μου πεδίο. Ζήτησα λίγο νερό. Όταν έφυγε γύρισα να δω. Ήταν μια βαριά ασημένια κορνίζα με την φωτογραφία του γάμου της. Μου είχε πει πως είχε χωρίσει. Ήπια το νερό κι έφυγα.

Περπάτησα λίγο κ’ έβαλα τον εαυτό μου να κάτσει σε ένα παγκάκι. Δυο παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο με ένα μπουκάλι. Ακούστηκε ένα φρενάρισμα κ’ ένας γδούπος. Κοίταξα πίσω μου. Δεν είδα κάτι.  Γύρισα. Ο άνδρας αιμορραγούσε μερικά μέτρα μπροστά μου. Ήρθε αστυνομία. Έδωσα κατάθεση. Τους είπα ότι το δυστύχημα έγινε έξω από το οπτικό μου πεδίο. Δεν με πίστεψαν.

…όπως στο σινεμά

Όταν χτύπησε το  κουδούνι καθυστέρησε να μαζέψει τα βιβλία του για να μείνουμε μόνοι. Μου μίλησε όρθιος, χωρίς να βγάλει το μπουφάν. Μόνο κάποια στιγμή, προς το τέλος, κουράστηκε λίγο, έβαλε το πόδι του σε μια καρέκλα, στήριξε τον αγκώνα στο γόνατο, το σαγόνι στην γροθιά του, και κοίταζε σκεπτικός έξω απ’ το παράθυρο.

Μου μίλησε θυμωμένα για την μάνα του, πως θέλει να τους αφήσει, πως παντρεύτηκε στα είκοσι της τον πατέρα του που ήταν τότε τριάντα πέντε.

Κάθε τρία χρόνια γεννούσε έναν γιό. Τρεις το σύνολο.

«Τσακώνονται κάθε μέρα εδώ κι έναν χρόνο. Του λέει πως κουράστηκε και θέλει πια να ζήσει. Φεύγει τα βράδια αφού βάλει τους μικρούς για ύπνο και γυρνάει το πρωί να τους ετοιμάσει για το σχολείο.»

…εν βρασμώ ψυχής

H συνάντηση έγινε τυχαία πριν μερικά χρόνια στο σπίτι κοινού φίλου. Είχα ακούσει για την αποφυλάκισή του, δεν τον γνώριζα εξ όψεως, αλλά κατάλαβα από τις κουβέντες.

Άκουγα σιωπηλός, καπνίζοντας. Χωρίς να ρωτήσω μου εξήγησε.«Μου κάνανε τηλέφωνο στην δουλειά. Για πήγαινε σπίτι σου, τρέχοντας όμως».

«Πήγα και τους έπιασα στο κρεβάτι. Είχα πάρει την καραμπίνα, αυτουνού του είπα εσύ ντύσου και φύγε, σ’ αυτήν την άναψα και παραδόθηκα. Ευτυχώς μου αναγνώρισαν εν βρασμώ. Δεκατέσσερα χρόνια. Τρίχες, στα μισά βγήκα. Εφτά χρόνια στα σίδερα για την κάβλα του μυαλού κατάλαβες;» Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο.

« Ο γιός δεν με θέλει, μόνο η κόρη μου, μένουμε μαζί. Αν θα το ξανάκανα; Όλα μπορεί να τα ξανακάνει ο άνθρωπος αρκεί να μη το θέλει»

…για έναν έρωτα πλαγίου λόγου

Ο έρωτας δεν συντάσσεται με προστακτική. Τι πα να πει «ερωτεύσου με». Με την υποτακτική τα πηγαίνει καλύτερα, την έχει στο αίμα του άλλωστε. Αν και η υποτακτική σε δεύτερο πρόσωπο είναι προστακτική από το παράθυρο.

Για ακούστε αυτό : «Θέλω να με ερωτευτείς». Ή ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις, η δραπετεύεις από το ανοιχτό παράθυρο παίρνοντας και την κουρτίνα μαζί για αλεξίπτωτο.

Αυτό έπαθε ο Μπάμπης, μόνο που η κουρτίνα ήταν δαντελωτή και δεν τον κράτησε. Έπεσε στον κάδο σκουπιδιών και έσπασε το πόδι του. Η γυναίκα του τον φρόντισε, δε μπορώ να πω.

Το έβλεπες στα μάτια τους «Θέλω να σε φροντίσω» στα δικά της, «θέλω να με φροντίσεις» στα δικά του. Και ο έρωτας μετατράπηκε σε «ευκτική του πλαγίου λόγου».

…εντομοκτόνες

Ο αστυνόμος Μπότσας την χτύπησε με όλη του την δύναμη, πόνεσε το χέρι του. Κοίταξε με αηδία τα υγρά σημάδια στην παλάμη του και βγήκε από το ανακριτικό γραφείο. Στον διάδρομο η καθαρίστρια τράβηξε την τελευταία τζούρα του τσιγάρου και γλυκοκοίταξε τον αστυνόμο πριν την ρωτήσει.

«Καθάρισες την τουαλέτα;»
«Μπορείς να της πάρεις την παρθενιά. Πως είσαι έτσι; Πλακώθηκες;»
«Με μια μύγα»

«Ποιος νίκησε;»
«Πάγαινε καθάρισε και τσιμουδιά στην κρατούμενη»

Η κρατούμενη ήταν στην ηλικία της, δεν άντεξε και ρώτησε.

«Τι έκλεψες;»
«Σκότωσα. Τον γκόμενό μου»

«Πως;»
«Εύκολα. Με εντομοκτόνο»

«Γιατί ;»
«Με κεράτωνε με την γυναίκα του»

«Την κακομοίρα κι αυτή»

«Μη λυπάσαι την κακομοίρα…» η καθαρίστρια μάζεψε την σκοτωμένη μύγα – ενώ εντομοκτόνος συνέχισε χαμογελώντας ειρωνικά – «…αυτή έχαφτε μύγες» , και την έχαψε.

…για το βέλος του πόθου

Βγάλαμε μαζί μια φωτογραφία μπροστά στο μεγάλο ξύλινο ρολόι, σαν αυτές που έβγαζαν παλιά οι μετανάστες κάτω από το ρολόι του σταθμού. Ύστερα δάκρυζαν και έφευγαν.

Το ρολόι στη φωτογραφία δείχνει τρεις. Όταν συναντηθήκαμε έδειχνε εννιά. Είχα υπολογίσει κάποτε πως ο αριθμός φ, η χρυσή τομή, ορίζει αναλογικά δύο στιγμές στη διάρκεια μιας μέρας, στις εννιά και δέκα και στις τρεις παρά δέκα.

Φορέσαμε τα παλτά μας πριν ανοίξω την ξύλινη βαριά εξώπορτα.

– Κουμπώσου

Έριξα μια τελευταία ματιά στο ρολόι, είχε σταματήσει στις τρεις παρά δέκα. Παγωμένος αέρας όρμησε μέσα στο σπίτι.

» Ποιος απ’ τους δύο είναι ο μετανάστης; » αναρωτήθηκα.

Αυτός που αγκαλιάζει πρώτος ή αυτός που δακρύζει τελευταίος; Ποιος είναι ο πραγματικός προορισμός του; Είναι αυτός που δείχνει το βέλος του πόθου;