…αδέσποτες

«Δεν θέλω να έρχεσαι ξαφνικά. Θέλω να με ειδοποιείς πριν έρθεις. Όχι την προηγούμενη της επίσκεψής σου. Πιο νωρίς. Στην ηλικία μου οι εκπλήξεις δεν μειώνουν την πλήξη. Αντιθέτως μερικές φορές την αυξάνουν. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει κάτι καλό να περιμένει για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής»

Ένιωσα άσχημα με τα λόγια της νονάς Λεμονιάς. Ήταν αλήθεια πως οι επισκέψεις μου ήταν πάντα αδέσποτες. Την λέξη την είχε επιλέξει η ίδια. Αδέσποτες.

«Και μάθε και τούτο  Βασίλη.  Αν λυπηθείς ένα αδέσποτο το πάρεις μέσα στο σπίτι σου και μετά το διώξεις, αυτό θα σε περιμένει καρτερικά στην εξώπορτα και θα το γνωρίζεις. Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρεται και η μοναξιά. Όταν την ταίζεις με αποφάγια συμπεριφέρεται σαν  αδέσποτο επίμονο πλάσμα.»

…για δρόμους αντοχής ή μη

Η νονά Λεμονιά λέει : «Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που κάνουν αυτό που αντέχουν και αυτοί που αντέχουν να μη κάνουν αυτό που δεν αντέχουν».

Υποστηρίζει πως η ίδια ανήκει στην δεύτερη κατηγορία αφού άντεξε τον άντρα της μισό αιώνα. Όσο ήταν ελεύθερη ανήκε στην πρώτη. Ρωτάω αν όλοι άνθρωποι επιτρέπεται να αλλάζουν κατηγορία .

«Βεβαίως, αν αντέχουν τις αλλαγές» απαντάει και σηκώνεται να γεμίσει το ποτήρι με δροσερή λεμονάδα πριν συνεχίσει.

«Εσύ αγαπητέ μου αντέχεις τις αλλαγές σου; Άσε μην απαντάς. Ξέρω. Θα πεις πως δεν αντέχεις τις ερωτήσεις μου, μετά εγώ θα πω ότι στην πραγματικότητα δεν αντέχεις τις απαντήσεις σου, δηλαδή τον εαυτό σου, θα πιεις την λεμονάδα μονορούφι, θα φύγεις, εγώ θα μείνω πάλι μόνη και αυτό δεν το αντέχω».