…για τα κουλουράκια μου

Πάγωσαν τα πόδια μου ξυπόλυτος. Θα φωνάζει η μάνα μου. Δε πειράζει. Όποτε ανεβάζω πυρετό δε πηγαίνω σχολείο και φτιάχνει κουλουράκια. Γίνομαι καλά και εκείνη χαμογελάει.

Το σπίτι θα μυρίζει βανίλια.

Μια τούφα μαλλιών πέφτει στα μάτια μου καθώς σκύβω για να τα κοιτάξω μέσα στον φούρνο. Την παραμερίζω. Νατα… Έχουν φουσκώσει, αγγίζουν το ένα το άλλο, μερικά στριμώχνονται. Εκείνα τα δύο κόλλησαν.

Τα κουλουράκια μου.

Λες και το σπίτι επιπλέει στο άρωμα του ζυμαριού που ροδίζει. Δε θέλουν πολύ. Λίγο ακόμα.

Ψιχαλίζει έξω. Γκρι φως τρυπώνει από το παράθυρο. Παραμερίζω την κουρτίνα και γίνεται μπλε.

Βάζω το θερμόμετρο. Δεν έχω πυρετό γαμώτο. Να πατήσω στα βρεγμένα. Θα προλάβω να αρρωστήσω όμως;

Σε λίγο ξημερώνει. Η μάνα μου θα έρθει να με ξυπνήσει.

…για ένα πατίνι.

Ποιος τους έμαθε πως για να είναι γερά τα θεμέλια πρέπει να θυσιάζουν; Και δεν τους έφτανε ο κακομοίρης ο κόκορας που έσφαξαν έπρεπε να θυσιάσουν και το πατίνι μου; Το ωραίο θαλασσί μου πατίνι; Ακόμα το θυμάμαι, πεταμένο βαθιά στον λάκκο, γερμένο στο πλάι πάνω στα χώματα και εμένα να κλαίω βουβά κρατώντας την φούστα της μάνας μου. Και μετά, άλλα χώματα που έριχνε η μπουλντόζα, ενώ οι εργάτες κατάβρεχαν και το θαλασσί σκεπαζόταν σιγά- σιγά από το καφέ μέχρι που χάθηκε τελείως και πλημμύρισε κόκκινο όταν έσφαξαν τον κόκορα και ράντισαν με το αίμα του το χώμα.

Και ύστερα μου έταξαν ένα ποδήλατο για να σταματήσω να κλαίω. Ώστε αυτό λοιπόν σημαίνει «θυσία»; Ο βουβός πόνος που προηγείται μιας ηχηρής υπόσχεσης;

 

…για το καφεδάκι του Μάνου

Είχα διαβάσει κάποτε πως άρεσε στον Μάνο Κατράκη να φτιάχνει τον καφέ του. Το «μυστικό» ήταν πως δεν τον ανακάτευε. Από τότε τον φτιάχνω με τον ίδιο τρόπο –μερικοί με λένε περίεργο-. Βάζεις στο μπρίκι νεράκι, μπόλικο καφέ ,και στο τέλος την ζάχαρη. Από πάνω. Σαν ένα χιονισμένο βουνό που επιπλέει, πρόθυμο να ελευθερώσει όλα του τα αρώματα. Μην ανακατέψεις. Άφησέ τα να «λιώσουν» στη ζέστα, μόνα τους, αργά, όπως λιώνουν τα χιόνια την άνοιξη, όπως το πρώτο φως ελευθερώνει τα αρώματα της εξοχής. Τα αρώματα της ζωής αγαπούν την «νηνεμία». Δεν είμαι βέβαιος αν πρέπει η συμβουλή της «μη ανάδευσης» να επεκταθεί σε κανόνα ζωής . Κλείνω όμως προς τα εκεί. Όσο περισσότερο ανακατεύεις τα πράγματα τόσο αυτά χάνουν το άρωμά τους.

…για τα «εμπόδια»

Στην εξώπορτα της πολυκατοικίας είχαν σήμερα στήσει οδόφραγμα δύο καροτσάκια με δύο μωράκια μέσα , δύο μεγαλύτερα παιδάκια, δύο μαμάδες και δύο γιαγιάδες. Διαδήλωση ζωής κανονική. Παραμέρισαν ευγενικά για να περάσω ψιθυρίζοντας κάτι σαν συγνώμη που εμπόδιζαν την είσοδο.

-Εμπόδια; Μα υπάρχουν πιο γλυκά εμπόδια απ’ τα παιδιά; τους απάντησα Αναρωτήθηκα αν ένιωσα ποτέ έτσι για τις κόρες μου. Όχι. Αντίθετα πολλά άλλα πράγματα ένιωθα ότι με εμπόδιζαν να τις χαρώ, πράγματα που για χάρη τους παραμέριζα άλλα, αντιμετωπίζοντας από παράπονα μέχρι οδυνηρές συνέπειες. Και τώρα που έχουν πια μεγαλώσει τα εμπόδια που αυτές συναντούν με αγχώνουν πιο πολύ από τα δικά μου. Είναι σαν να δίνεις φόρα σε μια πολύχρωμη καινούργια γυαλιστερή μπάλα να κυλήσει και παρακολουθείς με αγωνία την τροχιά της.

…για την «λογιστική» της ζωής

Είχα κάνει ένα τρομαχτικό λάθος. Είχα μετατρέψει την ελπίδα σε προσδοκία και είχα καταθέσει το μυαλό μου σε τράπεζα αντιφατικών μηνυμάτων. Όσο αργείς να κατανοήσεις το λάθος σου, τόσο περισσότερο το υπερασπίζεις. Συνεχίζεις να το τροφοδοτείς με ζωή προσδοκώντας σε ένα τελικό κέρδος που θα καλύπτει –τουλάχιστον- το κόστος. Στο μεταξύ, επειδή τα έσοδα είναι μικρά και τα έξοδα μεγάλα, συνεχίζεις να δανείζεσαι από εδώ και από εκεί.

Όταν πέθανε η γιαγιά μου, ο παππούς μου βλέποντας τις κόρες να θρηνούν για μέρες πολλές, τις έβαλε να του φτιάξουν έναν καφέ, άναψε ένα τσιγάρο Άρωμα φίλτρο κασετίνα και τους είπε. «Αρκετά θρηνήσατε. Είχε πολλά καλά η μακαρίτισσα, Θεός σχωρέστην . Η ζωή προχωράει όμως. Ήρθε η ώρα να θυμηθείτε και τα στραβά της».

… για την υπογονιμότητα

Το παιδί «ήρθε» τελικά. Θα ήμαστε γονείς για την υπόλοιπη ζωή μας αλλά δεν θα ήμαστε ζευγάρι, άνδρας και γυναίκα, ποτέ πια.

Η αρσενική και θηλυκή ερωτική φύση μαράζωσαν κάτω από τις εντολές των γιατρών «Την Δευτέρα το πρωί πρέπει να έρθετε σε επαφή και μετά όσο το δυνατό γρηγορότερα εδώ».

Αμέτρητες και «ακριβές» από κάθε άποψη εξετάσεις και επεμβάσεις , κυριολεκτικά και μεταφορικά , για να ανακαλυφθεί η αιτία της υπογονιμότητας.

Ιδιωτικά νοσοκομεία, ιδιωτικοί γιατροί, και μη ιδιωτικό «κρεβάτι». «Έρωτας» με ανταμοιβή την «τεκνοποίηση».

Όταν μας αφαίρεσαν κάθε ελπίδα αποφασίσαμε να πάμε στο «Αλεξάνδρα». Συζητήσαμε με τους γιατρούς αρκετή ώρα πίνοντας καφέ και τρώγοντας κρουασάν. Μας πρότειναν τρεις μήνες «διακοπές» από το «πρόβλημα». Όταν ξαναπήγαμε ήταν για να διαγνώσουν την «ανέλπιστη» εγκυμοσύνη.