Πριν γεννηθεί η μητέρα μου, ο πατέρας της έδιωξε γυναίκα και παιδιά στη Κρήτη. Νόμιζε πως το παιδί δεν ήταν δικό του. Είχε νιώσει, είχε ακούσει, για τον έρωτα του καλύτερου φίλου του για την γιαγιά μου.
Στον χρόνο πάνω της είπε να γυρίσει, αρκεί το παιδί να μεγάλωνε με τον αδελφό του στην Χίο. Η μάνα μου έζησε στο νησί όλη την κατοχή.
Ο αδελφός του παππού πέθανε χωρίς να προλάβει να της πάρει άσπρα γάντια και ποδήλατο, εκείνη όμως χαιρόταν τρέχοντας ξυπόλυτη στα χωράφια από τα Θυμιανά μέχρι τον Κάμπο.
Με την απελευθέρωση, ο παππούς πήγε στην Χίο, είδε πως το κορίτσι του έμοιαζε και το πήρε στην Αθήνα. Της αγόρασαν παπούτσια και της βρήκαν δουλειά σε κάποιο ραφείο στα Χαυτεία.
ekatonikosiefta.wordpress.com 