…για τις υποψίες

Ο ντετέκτιβ Ιγνάτιος Τ. έπινε το ποτό του στο συνηθισμένο μπιστρό προσπαθώντας να τοποθετήσει τον αναπτήρα του στη μεσοκάθετο δύο στρογγυλών λεκέδων πάνω στο γυάλινο τραπέζι, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τη φράση : κάθε σημείο της μεσοκαθέτου ισαπέχει από τις άκρες του ευθύγραμμου τμήματος.

Και αυτή τη φορά ένα λάθος του υπόπτου είχε οδηγήσει στην επιβεβαίωση της ενοχής του. «Από ένα  λάθος του άλλου δεν μπορείς να βγάλεις σωστό συμπέρασμα πάντα, Ιγνάτιε» είχε τονίσει η γυναίκα του πριν τον εγκαταλείψει.

«Η υποψία είναι ένα φίλτρο της πραγματικότητας, με αυτήν επιλέγεις τι θα παρατηρήσεις. Για να βρεις μια άκρη, να επιβεβαιώσεις το σενάριο, πρέπει να παραβιάσεις τον κανόνα των ίσων αποστάσεων, έλεγες πάντα Ιγνάτιε. Κι εγώ θα πρόσθετα, αρκεί να μη βρίσκεται το κίνητρο στην άλλη άκρη».

…εντομοκτόνες

Ο αστυνόμος Μπότσας την χτύπησε με όλη του την δύναμη, πόνεσε το χέρι του. Κοίταξε με αηδία τα υγρά σημάδια στην παλάμη του και βγήκε από το ανακριτικό γραφείο. Στον διάδρομο η καθαρίστρια τράβηξε την τελευταία τζούρα του τσιγάρου και γλυκοκοίταξε τον αστυνόμο πριν την ρωτήσει.

«Καθάρισες την τουαλέτα;»
«Μπορείς να της πάρεις την παρθενιά. Πως είσαι έτσι; Πλακώθηκες;»
«Με μια μύγα»

«Ποιος νίκησε;»
«Πάγαινε καθάρισε και τσιμουδιά στην κρατούμενη»

Η κρατούμενη ήταν στην ηλικία της, δεν άντεξε και ρώτησε.

«Τι έκλεψες;»
«Σκότωσα. Τον γκόμενό μου»

«Πως;»
«Εύκολα. Με εντομοκτόνο»

«Γιατί ;»
«Με κεράτωνε με την γυναίκα του»

«Την κακομοίρα κι αυτή»

«Μη λυπάσαι την κακομοίρα…» η καθαρίστρια μάζεψε την σκοτωμένη μύγα – ενώ εντομοκτόνος συνέχισε χαμογελώντας ειρωνικά – «…αυτή έχαφτε μύγες» , και την έχαψε.