Πάρτε, για παράδειγμα, τη νότα λα. Πριν αρχίσει η συναυλία, το όμποε την μεταμορφώνει στον πιο ποθητό ήχο. Τα έγχορδα και τα πνευστά, πρέπει να την μιμηθούν. Στην αίθουσα επικρατεί ηχητική αναρχία.
Δεν υπάρχει τίποτα το απειλητικό σε αυτή την αναρχία καθώς όλοι γνωρίζουν ότι θα οδηγήσει στην τελική συμφωνία σε κάθε νότα κάθε οκτάβας του πενταγράμμου.
Και μετά, σιωπή.
Για λίγες στιγμές.
Μέχρι το άηχο νεύμα του μαέστρου να απελευθερώσει όλο το πάθος και την αρμονία των συμφωνημένων ήχων.
Ισως ,τελικά, αυτό που ονομάζουμε αρμονία να είναι η απόπειρα να αντιστρέψουμε την νομοτελειακά αυθόρμητη φυσική ροή από την τάξη στην αταξία, να αμφισβητήσουμε την πορεία του βέλους του χρόνου.
Και ,ίσως, αυτό που ονομάζουμε πάθος να είναι η έκρηξη μιας προσυμφωνημένης σιωπής.
ekatonikosiefta.wordpress.com 
Εξαιρετική προσέγγιση γεμάτη έμπνευση ανάλογη αυτής της ιερής στιγμής του συγχρονισμού σε μια αγαπημένη νότα και συγχωρδία.
Την καλησπέρα μου.
Καλημέρα. Ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που σας άρεσε