…για γνωστούς αγνώστους

Όσοι τον ήξεραν περισσότερα χρόνια από εμένα  έλεγαν  πως ποτέ δεν τον είχαν δει μέχρι εκείνο το Σαββατόβραδο να βγάζει και τα δύο του  χέρια από τις  τσέπες του παντελονιού του.

Ερχόταν στο καφενείο κάθε μέρα βρέξει χιονίσει, καθόταν σε ένα  τραπέζι αμίλητος, ντροπαλός σα να του είμαστε άγνωστοι  και πάντα με τα χέρια στις τσέπες παρακολουθούσε  με προσοχή τις  κουβέντες  από τα διπλανά τραπέζια,  παρατηρώντας  τον κάθε έναν που μιλούσε με την ένταση που οι ζωγράφοι κοιτάζουν τα μοντέλα τους.

Εκείνη το βράδυ που όλοι στο καφενείο νομίζαμε ότι είχε αποκοιμηθεί στην καρέκλα ενώ είχε κοιμηθεί για πάντα, είχε βγάλει τα χέρια από τις τσέπες. Στο ένα κρατούσε σφιχτά ένα κλειδί και στο άλλο ένα χαρτί με την διεύθυνση του σπιτιού του.