…για τον φόβο του γκρεμού

Πριν ξεκινήσουμε ο αγωγιάτης γύρισε στη φίλη μου και της ξεκαθάρισε.

-Το γαϊδούρι δεν κάνει στάσεις  για να ανέβεις ή  να κατέβεις. Άμα είναι καβαλίκεψε τώρα.

Το καβαλίκεψε, φορτώσαμε και τις βαλίτσες, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, αστειάκια, χαμόγελα -τα τελευταία εκείνης της ημέρας.

-Είναι μακριά αφεντικό;

-Τρία τσιγάρα δρόμος.

Υπέθεσα ότι το τσιγάρο είναι μονάδα μέτρησης χρόνου και έκανα να ανάψω τσιγάρο.

-Κράτα τα τσιγάρα σου για μετά, είπε το «αφεντικό».

Μετά τη στροφή  το γαϊδουράκι έπιασε να βαδίζει στην άκρη του γκρεμού και ο αγωγιάτης στη μέσα μεριά του χωματόδρομου σιγοτραγουδώντας  νησιώτικα.

-Γιατί δε φέρνεις το γαϊδούρι πιο μέσα, πιο κοντά σου;  ρώτησα εκνευρισμένος.

-Άμα θέλεις φίλε να ανέβει το φορτωμένο γαϊδούρι την ανηφόρα βάλε το να αγκομαχά στην άκρη του γκρεμού.