…τετελεσμένης φαντασίας

Την πρώτη φορά που της ζήτησα να με δανείσει το έκανε με μεγάλη προθυμία, για να μη πω με ενθουσιασμό. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναζητήσω. Με δάνεισε και πάλι. Με την θέρμη του ερωτευμένου αυτή τη φορά. Δεν συζητήσαμε ποτέ τις λεπτομέρειες και τους όρους της αποπληρωμής του «δανείου». Είναι πλούσια και δεν έχει ανάγκη, σκέφτηκα. Που να φανταστώ πως είχα να κάνω με τοκογλύφο πραγματικό που ενώ δάνειζε κεφάλαιο άυλο ζητούσε επίμονα τόκο υλικό. Την πλήρωσα ακριβά την φαντασία μου. Ακριβά και σε πραγματικό χρόνο.Διότι, όπως λένε οι οικονομολόγοι, κάθε δάνειο είναι υπόσχεση μελλοντικής πίστης και ως εκ τούτου δε μπορεί να δαπανηθεί ως επένδυση τετελεσμένης απιστίας. Φταίω κι εγώ όμως που δεν διαβάζω τα ψιλά γράμματα της φαντασίας μου.