…για τον ήχο και την ηχώ

Μια κανάτα δροσερό νερό σκεπασμένη με ένα μικρό άσπρο κεντητό πετσετάκι με περίμενε σε κάθε μου επίσκεψη.

Εκείνη βολευόταν στην πάνινη πολυθρόνα της, με ένα μαξιλάρι για την μέση που πονούσε. Δεν υπέφερε, απλά πονούσε.

– Θέλεις κι εσύ ένα μαξιλαράκι;

– Όχι γιαγιά, είμαι καλά.

-Εμένα με πονάει λίγο η μέση μου σήμερα.

Mε έβαζε να καθίσω απέναντι στο φως του παράθυρου. Την βασάνιζε ο καταρράκτης.

Τα άσπρα της μαλλιά ήταν πάντα τακτοποιημένα με φιλέ.

Στα χέρια της κρατούσε ένα μαντηλάκι που το δίπλωνε και το ξεδίπλωνε προσεκτικά όσο μου μιλούσε για τον καταρράκτη, το Τσεσμέ, τα παιδιά της. Eίχε παράπονα.

Κουραζόταν, σταματούσε και περίμενε να γεμίσω το ποτήρι μου. Ο ήχος του νερού ήταν κάτι σαν το κουδούνι της παράστασής μας.