– Αχ! Ένα πετραδάκι!
Στηρίζεται στο ένα πόδι και η καρδιά μου στηρίζεται στο άλλο, αυτό με το καλτσάκι και την ραφή στην άκρη των δαχτύλων της.
-Εντάξει βγήκε!
Μου έχει λείψει το χώμα, οι δυο σταγόνες λάσπης στα μαύρα λουστρίνια της, οι μικρές πέτρες που υπονόμευαν τον γυναικείο λικνιστό βηματισμό της.
-Τι ώρα πήγε;
-Μπλέ και κόκκινο.
Όταν ήμαστε μικροί της είχα μάθει να μετράει τον χρόνο με χρώματα γιατί δεν ήξερε να διαβάζει την ώρα. Είχα βγάλει το γυαλί από ένα παλιό ρολόι, και είχα ζωγραφίσει με τις ξυλομπογιές μου, σε ένα χαρτί στρογγυλό, έναν κύκλο χωρισμένο σε έξι χρώματα. Τον λεπτοδείκτη τον είχα σπάσει.
Όταν η ώρα γινόταν κόκκινη θα πηγαίναμε στην αυλή της, θα μαγείρευε και όταν μεγαλώναμε θα παντρευόμαστε
ekatonikosiefta.wordpress.com 
Σαν να μυρίζω παλιά φωτογραφία, κιτρινισμένη από το χάδι του χρόνου.
Γιατί χαϊδεύει κι’ αυτός. Άλλοτε απαλά, άλλοτε άτσαλα.
Κάπου εκεί στη αρχή του, γεννιόμαστε σοφοί.
Γνωρίζουμε ότι: «Όταν η ώρα γινόταν κόκκινη θα πηγαίνατε στην αυλή της, θα μαγείρευε και όταν μεγαλώνατε θα παντρευόσαστε».
Μόνο την κόκκινη ώρα …γίνονται αυτά 🙂
Καλή σου ημέρα
Mrs Smith
Ίσως θα έπρεπε να είναι ροζ για να αποκατασταθεί η τιμή αυτού του χρώματος 🙂
Καλημέρες.
Βιολετί παρά πέντε γαλάζια , χτύπησε το κουδούνι του Νηπιαγωγείου. Ξαμοληθήκαμε στο δρόμο τρέχοντας, άλλος δεξιά κι άλλος αριστερά.
Προτού διακλαδιστούμε την πλεύρισα, έτσι όπως τρέχαμε και της είπα: «Βαγγελιώ σ’ αγαπώ κι όταν μεγαλώσω θέλω να σε παντρευτώ». Μετά εγώ εξαφανίστηκα τρέχοντας απ ΄τη μια κι αυτή από την άλλη.
Τι κι αν την είδα και την άλλη μέρα και την παράλλη και για δώδεκα χρόνια ακόμη μέχρι που τέλειωσε το σχολείο; Τι;
Τα χρώματα του ρολογιού ξέβαψαν σαν τα δευτερόλεπτα που πλύθηκαν μαζί με τα χρόνια.
.
Κοιτούσα την πολύ ωραία ιστορία σου από νωρίς κι ενώ ήθελα κάτι να σου γράψω δεν έβρισκα τίποτα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν « Γιατί να μην το έχω σκεφτεί αυτό με τα χρώματα τόσα χρόνια που ζωγραφίζω;».
Τελικά χρειάστηκαν να περάσουν μερικές ώρες και να κατακάτσουν μερικές μπίρες για να ξαναθυμηθώ αυτή την αληθινή ιστορία και εμπνεόμενος από την δικιά σου να την καταθέσω εδώ μ ΄αυτόν τον τρόπο.
Λοιπόν, Βασίλη, μιας και γράφεις όμορφα, θα γράψεις την ιστορία της ζωής μου (βιογραφία, σικ!!) 🙂
΄΄Αμα διάβαζα βιβλίο, θα το έβρεχα και με μια σταγόνα, α στο καλό 🙂
καμμιά φορά η ζωή επιλέγει πρωταγωνιστές σ’ένα παραμύθι που αν μας το διηγιόταν άλλος, θα το αποκαλούσαμε…»παραμύθι». καλή σου μέρα όλη μέρα.
Κι άλλα πολλά να έλεγα, δε μου έφτανε ο χώρος, πρέπει να έχεις μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης !
να χαμογελασω?
ομορφια…ατελειωτη.
και παλι μια γλυκα!
το νιωθω ακομα!!!!!!!
ομορφια:)))
Δεν έχω λόγια αλλά έπρεπε οπωσδήποτε κάτι να πω!
😉
Ζητώ συγνώμη για τις καθυστερημένες απαντήσεις αλλά έχω πολύ λίγες στιγμές πρόσβαση στο δίκτυο.
@αλέξανδροςανδρουλάκης
Άραγε ζωγράφισες ποτέ την Βαγγελιώ ή για την Βαγγελιώ; Η μήπως μαζί σου ζωγραφίζει διαλέγοντας χρώματα και γραμμές η Βαγγελιώ;
@betty
Θα ήθελα να την ακούσω την ιστορία σου.
Πηγή είναι η μνήμη που τροφοδοτεί την φαντασία.
@roxanred
η ομορφιά είναι το μόνο που πολλαπλασιάζεται όταν μοιράζεται 🙂
@paperflowers
το είπες με όμορφα λόγια 🙂
Διάβασα πολλές από τις ιστορίες, τις βρίσκω εξαιρετικές. Σύντομες, προσεγμένες αισθητικά και δουλεμένες μέχρι την τελευταία λέξη. Πάνω από όλα με ένα ή περισσότερα νοήματα και προβληματισμούς (κάτι που λείπει από τα περισσότερα blogs). Και πάλι μπράβο.
@Petros
Σε ευχαριστώ πολύ για τα θερμά σου λόγια.
Σ’ευχαριστώ που θα ήθελες να ακούσεις την ιστορία μου…είμαι λιγάκι παράξενη μ’αυτό…δε νοιώθω άνετα να μιλάω για κάτι τόσο δικό μου. Πάντως, χαίρομαι όπως και να’χει…ίσως κάποτε αναφερθώ διακριτικά…ποιός ξέρει;!