Πάγωσαν τα πόδια μου ξυπόλυτος. Θα φωνάζει η μάνα μου. Δε πειράζει. Όποτε ανεβάζω πυρετό δε πηγαίνω σχολείο και φτιάχνει κουλουράκια. Γίνομαι καλά και εκείνη χαμογελάει.
Το σπίτι θα μυρίζει βανίλια.
Μια τούφα μαλλιών πέφτει στα μάτια μου καθώς σκύβω για να τα κοιτάξω μέσα στον φούρνο. Την παραμερίζω. Νατα… Έχουν φουσκώσει, αγγίζουν το ένα το άλλο, μερικά στριμώχνονται. Εκείνα τα δύο κόλλησαν.
Τα κουλουράκια μου.
Λες και το σπίτι επιπλέει στο άρωμα του ζυμαριού που ροδίζει. Δε θέλουν πολύ. Λίγο ακόμα.
Ψιχαλίζει έξω. Γκρι φως τρυπώνει από το παράθυρο. Παραμερίζω την κουρτίνα και γίνεται μπλε.
Βάζω το θερμόμετρο. Δεν έχω πυρετό γαμώτο. Να πατήσω στα βρεγμένα. Θα προλάβω να αρρωστήσω όμως;
Σε λίγο ξημερώνει. Η μάνα μου θα έρθει να με ξυπνήσει.
ekatonikosiefta.wordpress.com 
Με ένα ζεστό ποτήρι γάλα και αχνιστά , μυρωδάτα κουλουράκια , κουλουριασμένος σε έναν καναπέ μια κρύα μέρα του χειμώνα, θα ονειρεύεσαι ξύπνιος 🙂
Εμένα μου αρέσει να τα βουτάω σε μια κούπα με αχνιστό και μυρωδάτο ελληνικό καφέ. 🙂
Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε για να νιώσουμε λίγη αγάπη, ε?
Ή για να επιβεβαιώσουμε ότι μας αγαπούν…
Κ μένα μ’αρέσει να τα βουτάω στον ελληνικό καφέ. Οι συνήθειες μένουν,
η αγάπη υπάρχει?
(με ενέπνευσες)
«Οι συνήθειες μένουν, η αγάπη υπάρχει;»
Ίσως κάποιες συνήθειες να είναι υπολείματα μιας αγάπης.
Ζεστός ελληνικός και κουλουράκια είναι υπόλειμα αγάπης με τη γιαγιά μου!
Αυτό το ποστ όμως, πρωτίστως χτύπησε τις ευαίσθητες μητρικές χορδές μου! Είναι σα να βλέπω το γιο μου…ίδιες αντιδράσεις, ίδιες επιθυμίες…σ’ευχαριστώ, με βοήθησες να καταλάβω και πώς σκέφτεται, ο πονηρούλης! (τα ποδαράκια του παγωμένα και να με ρωτάει»μαμά μπορεί να έχω πυρετό αύριο;!»
@ betty
Ωχ. Προδίδω τα μικρά μυστικά των μικρών ανδρών. Δεν είναι καλό αυτό 🙂
Α,μα τι λες, βοηθάς μια μαμά να κάνει τη δουλειά της…με τρόπο!
Θα μου έδινες την άδειά σου να κάνω αυτό το κείμενο ανάρτηση στο μπλογκ μας;
μιαμμμ..να τσιμπησω ενα κομματακι;;
@betty
Ελεύθερα και ελπίζω να μη κάψω κάποιους πονηρούς μπόμπιρες 🙂
@ με το φεγγάρι αγκαλιά
Κοπιάστε 🙂
Σ’ευχαριστώ, για τους καμένους μιλάς;… 🙂
θύμησες, θύμησες, τριγύρω παντού να τυλίγονται από μυρουδιές. Μπράβο για το παιδικό ταξίδι.
@betty
Οι μπόμπιρες χρειάζονται προσοχή γιατί «φουσκώνουν μόνοι τους» 🙂
@roidis
Σε ευχαριστώ για την συνοδεία σε αυτή την «εκδρομή».
Έχεις δίκιο. Δεν είναι και τόσο ομιλητικοί όσο τα κοριτσάκια, πρέπει να τους παρακολουθείς συνέχεια και με τρόπο…όπως τα κουλουράκια μην αρπάξουν!
Φρόντισα και τη μουσική υπόκρουση της ιστορίας σου, simply red,home καλό;
Έχω μπουκώσει το στόμα μου με τα αχνιστά κουλουράκια, ψίχουλα πέφτουν από την οθόνη, από το πληκτρολόγιο αναδύεται η μυρωδιά τους…
μια γευστική καλησπέρα…
@betty
Σψστό.Τα αγοράκια «αρπάζουν» εύκολα.
@stardustia
Και μια καθυστερημένη καληνύχτα 🙂