Ποιος τους έμαθε πως για να είναι γερά τα θεμέλια πρέπει να θυσιάζουν; Και δεν τους έφτανε ο κακομοίρης ο κόκορας που έσφαξαν έπρεπε να θυσιάσουν και το πατίνι μου; Το ωραίο θαλασσί μου πατίνι; Ακόμα το θυμάμαι, πεταμένο βαθιά στον λάκκο, γερμένο στο πλάι πάνω στα χώματα και εμένα να κλαίω βουβά κρατώντας την φούστα της μάνας μου. Και μετά, άλλα χώματα που έριχνε η μπουλντόζα, ενώ οι εργάτες κατάβρεχαν και το θαλασσί σκεπαζόταν σιγά- σιγά από το καφέ μέχρι που χάθηκε τελείως και πλημμύρισε κόκκινο όταν έσφαξαν τον κόκορα και ράντισαν με το αίμα του το χώμα.
Και ύστερα μου έταξαν ένα ποδήλατο για να σταματήσω να κλαίω. Ώστε αυτό λοιπόν σημαίνει «θυσία»; Ο βουβός πόνος που προηγείται μιας ηχηρής υπόσχεσης;
ekatonikosiefta.wordpress.com 
Ο βουβός πόνος που προηγείται μιας ηχηρής υπόσχεσης… νομίζω ότι με αυτό απάντησες με τον καλύτερο τρόπο.
Σκέφτομαι αυτόν που πεθαίνει, για να ζήσουν τα παιδιά του,
Αυτόν που παραμερίζει, για να περάσει ο πιο πολλά υποσχόμενος
το αδύναμο ζώο στο κοπάδι, για να γλυτώσει το σύνολο,
το αδύναμο βλαστάρι, για να τραφεί το δυνατό…
ΥΓ τελικά το ποδήλατο στο πήραν; Προσωπικά είχα πάντοτε πικρή πείρα από τέτοιες υποσχέσεις…
@ zoe
Το ποδήλατο μου το πήραν αλλά άργησαν αρκετά. Τόσο όσο χρειάζεται κάποιος για να πενθήσει την «απώλεια» και να την σφραγίσει με λύπη αντί για οργή.
Από τότε ένα συνηθισμένο δώρο που κάνω στα πιτσιρίκια είναι πατίνι. Και στις κόρες μου είχα πάρει. 🙂