Είχα διαβάσει κάποτε πως άρεσε στον Μάνο Κατράκη να φτιάχνει τον καφέ του. Το «μυστικό» ήταν πως δεν τον ανακάτευε. Από τότε τον φτιάχνω με τον ίδιο τρόπο –μερικοί με λένε περίεργο-. Βάζεις στο μπρίκι νεράκι, μπόλικο καφέ ,και στο τέλος την ζάχαρη. Από πάνω. Σαν ένα χιονισμένο βουνό που επιπλέει, πρόθυμο να ελευθερώσει όλα του τα αρώματα. Μην ανακατέψεις. Άφησέ τα να «λιώσουν» στη ζέστα, μόνα τους, αργά, όπως λιώνουν τα χιόνια την άνοιξη, όπως το πρώτο φως ελευθερώνει τα αρώματα της εξοχής. Τα αρώματα της ζωής αγαπούν την «νηνεμία». Δεν είμαι βέβαιος αν πρέπει η συμβουλή της «μη ανάδευσης» να επεκταθεί σε κανόνα ζωής . Κλείνω όμως προς τα εκεί. Όσο περισσότερο ανακατεύεις τα πράγματα τόσο αυτά χάνουν το άρωμά τους.
ekatonikosiefta.wordpress.com 
Καλησπερα μερακλη blogger μας!!!
παω και εγω τωρα να χτυπησω ενα καφεδακι καπου στο κεντρο!
Ίσως έχεις δίκιο, όσο ανακατεύεις τόσο μπερδεύονται τα αρώματα, χάνεται η αρχική , η πρωτόγονη μυρωδιά που ξαφνικά ξυπνάει τις αισθήσεις σου.
Κάτω τα κουτάλια λοιπόν!!!
@ πρέζα tv
Καφεδάκι στο κέντρο ε; Ζήλεψα
@ taradela
ή όπως λέει και το άσμα «τι το θες το κουταλάκι»
τρελαίνομε για τέτοια κειμενάκια 🙂
roidis
και εγω για καφεδάκια 🙂
Ως λάτρης του μερακλίδικου καφέ θα δοκιμάσω τη συνταγή του Μάνου… άλλωστε στη ζωή έχει αποδειχτεί από καιρό ότι το ανακάτεμα χαλάει τη γεύση της…
Καλώς σας βρήκα 123 λέξεις 🙂
@ dreamerland
καλώς ήρθατε . δυστυχώς αργεί ακόμα η εποχή που θα μπορούσα να σας διακτινίσω ένα καφεδάκι 🙂
Γιααα να το δοκιμάσω…
πιστεύω ότι ένας μερακλής σαν τον μεγάλο Μάνο, δεν μπορεί, θα το είχε ψάξει…
ώστε η «μη ανάδευση» ως συμβουλή ζωής… χμ… πρόκληση για μια υπεραναλυτική σαν και μένα…
Ίσως και ως χρήσιμη άσκηση πνευματικής εγκράτειας…
[Εγώ ακολουθώ έναν κανόνα από Αιγύπτιο, που λέει ότι το παν είναι το διπλό φούσκωμα του καφέ. Στο πρώτο, που πρέπει να γίνει όσο πιο αργά και βασανιστικά γίνεται – σκέψου ότι εκείνοι κανονικά τον φτιάχνουν σε καυτή άμμο- αδειάζεις το μισό καφέ στο φλυτζάνι, γέρνεις το φλυτζάνι προς όλες τις κατευθύνσεις, έτσι για να «γλύψει» ο καφές το εσωτερικό του, και το ξαναρίχνεις στο μπρίκι για ένα δεύτερο φούσκωμα. Έτσι λέει, απελευθερώνεται όλο το σώμα του αρώματος…]
@ zoe
Αυτή κι αν είναι μερακλήδικη συνταγή. Θα τον φτιάξω το πρωί. Δεν έχω χόβολη αλλά στο μάτι της κουζίνας και στο χαμηλό μπορείς να «βασανίσεις» τον καφέ αρκετά αργά και «αποτελεσματικά» 🙂
Τσιμπησα ! Μανος Κατρακης. Ειναι ο αγαπημενος μου απο τους παλιους.
Στο θεμα μας τωρα..ελληνικο ειχα μαθει να φτιαχνω απο τον παππου μου οταν ημουν ακομα μικρακι. Και εχω να το λεω πως τον πετυχαινω, στο καϊμακι, στη γευση, στα ολα του…το μυστικο ειναι η χαμηλη φωτια και αυτο που ειπες: να μην ανακατευεις.
@ άλις
Αν ξέρεις να φτιάχνεις ελληνικό καφεδάκι, ευτυχισμένος ο άντρας που συντροφεύεις 🙂