Στην εξώπορτα της πολυκατοικίας είχαν σήμερα στήσει οδόφραγμα δύο καροτσάκια με δύο μωράκια μέσα , δύο μεγαλύτερα παιδάκια, δύο μαμάδες και δύο γιαγιάδες. Διαδήλωση ζωής κανονική. Παραμέρισαν ευγενικά για να περάσω ψιθυρίζοντας κάτι σαν συγνώμη που εμπόδιζαν την είσοδο.
-Εμπόδια; Μα υπάρχουν πιο γλυκά εμπόδια απ’ τα παιδιά; τους απάντησα Αναρωτήθηκα αν ένιωσα ποτέ έτσι για τις κόρες μου. Όχι. Αντίθετα πολλά άλλα πράγματα ένιωθα ότι με εμπόδιζαν να τις χαρώ, πράγματα που για χάρη τους παραμέριζα άλλα, αντιμετωπίζοντας από παράπονα μέχρι οδυνηρές συνέπειες. Και τώρα που έχουν πια μεγαλώσει τα εμπόδια που αυτές συναντούν με αγχώνουν πιο πολύ από τα δικά μου. Είναι σαν να δίνεις φόρα σε μια πολύχρωμη καινούργια γυαλιστερή μπάλα να κυλήσει και παρακολουθείς με αγωνία την τροχιά της.
ekatonikosiefta.wordpress.com 
πολύ ωραία η εικόνα με τη χρωματιστή μπάλα, ξυπνά τόσες ανέμελες αναμνήσεις από ατελείωτες ώρες παιχνιδιού.
συμφωνώ απόλυτα, δεν υπάρχουν πιο γλυκά «εμπόδια» από αυτά.
Δεν περνά ούτε μία μέρα που να μη νιώθω ευλογημένη που έχω τρία τέτοια να γεμίζουν με τα τιτιβίσματά τους τη ζωή μου
αυτη δεν ειναι η ζωη? εμποδια συνεχεια και απλα απο σενα εξαρταται το αν θα τα υπερπηδησεις ή οχι
Zoe
Τρία γλυκά «εμπόδια» ! τρεις πολύχρωμες μπάλες λοιπόν. Να σου ζήσουν και να τα χαίρεσαι πάντα 🙂
aneksartitos
Ναι έτσι είναι. Εμπόδια που άλλα βάζουμε και άλλα άλλοι.
Τα παιδιά δεν είναι εμπόδια , είναι το ενακτήριο λάκτισμα για τον πιο ωραίο αγώνα 🙂
taradela
αρκεί να μη τελειώνει με λάκτισμα 🙂